— Рыжы Хоня, стоячы каля дзьвярэй, пацягнуў з кулака і схаваў у пальцах зноў папяросу.
— Грамадзянін Хоня Залмановіч, я прашу ня курыць.
— Не, я ўжо скончыў.
Вакол зарагаталі:
— Хоня Залмановіч музыку любіць.
— Хоня і сам добры музыкант.
— З яго лепшы курэц, як музыкант.
Падаўшыся ў дзьверы, Хоня моцным шэптам растлумачыў усім, хто стаяў каля яго:
— Гэта я нёс збанок гуркоў ад сястры. З расолам. Іду, чую, граюць. Каму гэта няма ахвоты музыкі паслухаць!! Ого!
Ён перамяніў у руках, з левае рукі ў правую, збанок з гуркамі і падаўся на ганак. Скварчэўскі сказаў хлопцам:
— Будзьце гатовы.
І разлажыў перад імі новыя ноты.
От ён зноў пастукаў палачкаю аб стол. От зноў упіліся ў яго вачыма хлопцы. Зноў махнуў ён рукою, і кінулася ў сьвет грымучая весялосьць.
— От бо прыждалі, — сказаў Хоня, стоячы на ганку,—дзякуй богу прыждалі свае музыкі.
Нехта адказаў яму:
— Гэта ў іх апошняя рапяціца.
— А тады што?
— А тады як мае быць граць будуць.
У садзе было шумна. Цёмны вечар чула думаў, прыпаўшы да зямлі. Ветру ня было і раставаў лёгкі холад. Ганна стаяла ў садзе адна, ні пад кога не падыходзячы. Каля яе шатнуўся Юрка:
