— Учора Хоня прыехаў з гораду і гаварыў, што бачыў там каморніка. Па вуліцы ішоў, кажа, выфранчаны, з жоўтаю палачкаю. Пазнаў, кажа, яго, сам скланіўся і дзяндобры даў.
Пачуўся голас мацеры:
— Далікатны чалавек. Вучоны, разумны.
Бацька запытаў:
— А чаго гэта Хоня быў у горадзе?
— Мала чаго балагол бывае. Вазіў некага ці нешта.
Кум, не сьпяшаючы, закурыў, памаўчаў і хітра запытаў:
— Можа што пісаў вам?
— Хто?
— Каморнік.
— Не.
— Можа Ганьне што пісаў?
Бацька памкнуўся быў сказаць не, але аб нечым здагадаўся, хітра паглядзеў на хітрага кума і адказаў:
— А хто яе ведае. Каб ёй і напісаў што, дык яна-ж усё роўна не пакажа.
Кум ядавіта ўсьміхнуўся і сказаў толькі адно слова:
— Ага.
І пачаў з бацькам гаварыць пра цану на конскія хвасты. Тады Ганьне стала горна і нядобра. Злосьць зьявілася і на бацьку за ўсю яго гэтую політыку, і на мацеру, і на хітрага дзядзьку — бацькавага кума, за яго гэтую нядобрую гаворку. Яна глянула ў вакно. Цёмны і пусты быў вечар. Яна апранула ватовую братаву кароткую капоту і пашла на двор. Зямля была цяплейшаю, як усе тыя дні, і ў цемені здавалася мяккай, як пасьля цёплага
