Клемусь пад руку павёў яе дадому, пастаяў на змрочнай вуліцы з ёю, напроці яе хаты, трымаючы яе за руку вышэй локця.
— Я чуў, што ты замуж ідзеш?
— Ідзі ты, ад каго ты чуў?
— Гавораць.
— Плешчуць языкамі, мусіць няма чаго рабіць людзям. Некаму дзела да каго, хто ідзе замуж, хто ня ідзе. Усіх апалошчуць...
— Дык гэта-ж ня я выдумаў.
— Я-ж на цябе нічога.
Клемусю не хацелася разьвітвацца з ёю:
— Давай паходзім па вуліцы.
— Не, я пайду.
— Чаму? Яшчэ-ж рана. Ну паходзім?
— Мне трэба ісьці.
Ён сьціснуў яе пальцамі над локцем, пробуючы ісьці.
— Клемуська, пусьці.
— Якая ты ўпартая.
— Сам упарты, ды на каго складае.
Клемусь нехаця разьвітаўся з ёю, сьціснуўшы яе ўсю рукамі сваімі. Яна вырвалася ад яго і пабегла ў двор. Клемусь вярнуўся назад у сад. З таго вечару яна зноў нідзе не паказвалася. Днём суседзі бачылі яе, як упраўлялася яна ў дварэ і на прыгуменьні, а вечарам сядзела яна дома — і сумная і поўная трывожнага чаканьня. Раз вечарам здалося ёй, што пазнае яна ў дварэ крокі і стук Алесевых ботаў. Яна ўстрывожылася, ня ведаючы, што гаварыць яму, як трымацца перад ім, гатовая моцна заплакаць. І паспакойнела, калі з сянец увайшоў Вашыновіч. Сядзела ў цёмнай хаце і слухала, як у кухні бацькаў кум, Вашыновіч, гаварыў з бацькам:
