У суботу пад вечар, калі заходзіла халоднае сонца, між Юркам і крываносым Мікалаем Жыгунцом адбылася гаворка. Мікалай дастаў з паліцы сыр, паскроб зьверху нажом і пачаў есьці. Юрка скроб моркву і храбустаў зубамі. Мікалай сказаў:
— Ідзі сыра пакаштуй.
Юрка каўтнуў сьліну і адмовіўся:
— Я не хачу.
— Чаму?
— Так сабе.
— Ідзі, дурны.
Юрка падышоў да стала і смачна пачаў есьці. Мікалай абуў новыя боты, добра нацягнуў угору халявы і дастаў з паліцы бубен. Адна бляшка на бубне была пагнутая і ён пачаў адгінаць. Юрка запытаў:
— Нашто вы бубен дасталі?
— Бубніць пайду.
— Калі?
— Як зьмеркне.
— Навучэце мяне бубніць.
— Вучыся.
Юрка памаўчаў і сказаў:
— Няхай яно згарыць.
— Што?
— Што ботаў няма. Тата ўсё кажа, што закажа прышвы і не заказвае.
— От я ў панядзелак заплачу за кватэру, дык будзе і на прышвы.
— На гэта знойдзецца іншая дзірка.
— Я сам тату скажу.
— Хіба скажэце, а то тату нават і не ў галаве.
— Я скажу.
