некалькі разоў чуў скептычныя заўвагі пра алейню, пра сыраварню, пра малочнае таварыства. І нават, нарэшце, пачуў, як Барановіч заўважыў некаму:
— Фацэтны чалавек. Стары, падла, а нейкі — чорт яго ведае. Унімку яму няма. Начорта яму гэтак старацца — у труну ўсё роўна нічога не забярэ.
— Ён яшчэ здаровы.
— Чорта ён здаровы, гэта адно здаецца.
Гаворка ішла наводшыбе ад усіх. Тамаш вышаў. Алесь агледзеў натоўп і запытаў:
— Ну то ці будзем за алейню і сыраварню брацца, ці не? Усе-ж чулі пра гэта, няма тут чаго тлумачыць.
— Начорта яна.
— Жылі, добра кажа, і так.
— Мала што яно добра. Добрага на сьвеце шмат, усяго не паробіш.
— Чаму не паробіш, захацеўшы ўсё можна.
— Можна? А грошы ты маеш?
— Гэтак сама як і ты.
— Няма чаго лішне гаварыць. Узяцца, дык і зробім.
— Ну але, зробім.
— Гулу ты асмаленую зробіш. Ім што, Алесь — комуністы, яму, вядома — ён гаворыць тое, ён гэтае, а мы павінны самі вымяркоўваць.
— Ну то што калі комуністы?
— Раз ён комуністы, значыцца ён на дабро дбае.
— А што я кажу. Я нічога і не кажу.
— А адкуль грошай узяць?
— Памеркаваць, трэба.
— Больш мы мяркуем як робім.
— А патвойму, дык найлепш — ні меркаваць, ні рабіць?
— Чаму гэта ні рабіць? Я гэтага не гавару.
