— Няўжо-ж, патвойму бедняку прападаць трэба. Хітры ты вельмі. Ты-ж сам ня ведаеш, чаго ты хочаш.
— Чаму гэта я ня ведаю.
— Ён то ведае, чаго ён хоча.
— Ну чаго-ж ён хоча?
— Чаго хоча? Хоча, каб яго самога выбралі за камітэтчыка.
— Ён-жа быў ужо камітэтчыкам.
— Калі?
— А як кагадзе што слабода прышла.
— Дык гэта не такі камітэт. То быў лясны камітэт, а гэта для дапамогі бедным.
— Няхай сабе лясны, абы быў.
— І яшчэ як быў. Каму воз дроў, а сабе, дык два. Яшчэ і цяпер бярозаю у печы паліць. Бяроза, як звон.
— Каб ты гэтак жыў. Ідзі паглядзі, чым я у печы палю.
— Чаго я пайду глядзець.
— Не, ты прыдзі паглядзі. А то нічога ня ведаеш, а язык так і матляецца за вушыма. Ты вазьмі сьведкі і прыдзі паглядзі.
— Чаго я пайду, чаго я ня бачыў!
— Пайдзі, пайдзі да яго. Паглядзі пайдзі, як ён зранку з бабаю перакідаецца.
— А ты што за правярайла гэтакі знайшоўся. Прычым тут з бабаю. Што ты мяне старога бэсьціш, смурод ты!
Хто зарагатаў, хто ўнурыўся ў каўнер. Падыходзілі ўсё больш людзі. Зьявіўся Алесь. Клемусь стаяў, уціснуўшыся бокам між Юлікам Барановічам і белабародым Паўлам і, як звычайна, варушыў каленьмі. Волька злажыла свае паперы і пашла, і дзень ужо пачаў братацца з вечарам. Тамаш
