— Хто ня робіць, той век прападае.
— Тут ні пра гэтую работу гаворка ідзе.
— А пра якую-ж?
— Пра якую!
Больш усіх крычаў белабароды Павал.
— Чаму на мяне ніякае ўвагі ні адкуль? Я арыштант! Я за прадналог сядзеў чатыры дні. Але я за савецкую ўласьць. А на мяне ніхто і ня гляне.
— Як-жа на цябе глядзець?
— Мала што я не тады, калі гаварылі, падатак выплаціў. Але я выплаціў. Я гаспадарку сваю вяду лепш за ўсіх.
— Не хваліся.
— Я ня гультаю, дык я і маю кавалак хлеба і да хлеба. Я не галодны, але я і не магнат, як іншы.
— Хто гэта?
— На каго гэта ты паказваеш?
— Нашто ты спавядаешся! Хто цябе просіць?
— Я не спавядаюся. Але я павінен-жа, жывучы на сьвеце, выказаць, што мяне рупіць?..
— Ну, дык выказвай.
— Я-ж выказваю.
— Нічога ты ня выказваеш.
— Як то нічога!?
— Бо і нічога. Ты от гаворыш-гаворыш, а і сам ня ведаеш, што ты тут выказаў, а чаго ня выказаў.
Павал раптам памякчэў:
— Няўжо я так няўдала гавару?
— Хто цябе ведае. От я слухаў-слухаў, а ня ведаю, чаго ты хочаш. Крыўда нейкая ў цябе ёсьць. А якая, ніяк ты выказаць ня можаш.
Гэта гаварыў Алесь. Павал паглядзеў на яго, паглядзеў на ўсіх, замаргаў вачыма і зноў загаварыў:
— Крыўда? Дзіва што крыўда. Ты думаеш, вы думаеце, што гэта тут тыя чатыры дні, якія я
