і ня можна так гаварыць. Але скажу, я добра яго ведаў.
Тамаш пусьціў з роту дыму, падняў галаву і падзьмухаў у дым. І сказаў:
— То ты, значыцца, чалавеча, на камітэт крыўдуеш, што Базылец пляцам карыстаецца, а Мацьвей два пуды грэчкі ўзяў?
Павал адказаў:
— Я ня гэтае.
— Якое, — ня гэтае, гавары мне выразна!
— Я ня крыўджуся. Я пры свойцы застаюся. Ніхто нічога ў мяне не забраў, чаго мне крыўдзіцца. Адно што ўсе людзі гавораць.
— Тваім людзям, мусіць, лепш было-б, каб які-небудзь Базылёў, або Мацьвей у вас пад бокам мучыўся ўвесь век.
— Ніхто чужое пакуты ня хоча.
— Ну дык чорт-жа цябе разьбярэ, чаго ты хочаш. Чым табе я не ўнаравіў.
— Я на цябе жаднае крыўды ня маю.
— Ну, дык чаго ты зьвягаеш, чэрці цябе ведаюць. Што гэта за народ халерны Трэба-ж каб дзела варушылася. Ня буду я, будзе хто іншы.
— А нашто табе так многа. Ты і ў сельсавеце, ты і ў камітэце гэтым.
— Будзь ласкаў, стань ты!
— Дык не аб гэтым ход.
— А аб чым-жа ход? Я ні там, ні тут грошай не бяру.
Пачуліся галасы:
— Што ты, Павал, сьветам брыдзіш. Што ты за чалавек. Ты выразна скажы, калі крыўду або патрэбу якую маеш, а то якраз як Вашыновіч — гаворыць, гаворыць, а нічога ня скажа.
— Чаго ты, Павал, галаву дурыш.
