— Ніякіх распараджэньняў я не даю.
— А хто гэта?
— Чаго ты мяне дапытваеш?
— А чаму гэта Мацьвей і вясною з камітэцкага аўса карысьць меў і цяпер яму падсунулі два пуды грэчкі. Гультай, ня хоча рабіць, а яму ўсё пхаюць. Што гэта за работа?.. Думаеш я ня ведаю, што Мацьвею грэчкі далі камітэцкае.
— Ніхто з гэтым не хаваецца.
— Або, чаму гэта яшчэ нідзе нікому нічога, а ён ужо мае квіток на гальлё з лесу? Начорта гэтыя хітрыкі.
— Тут бяз ніякіх хітрыкаў. Што-ж, каб ён прападаў?
— Ты яму колькі не давай, усё будзе, як вада ў рэшата. Як у тхлань.
— Як ты зайздросьціш яму на два пуды грэчкі!
— Я не зайздрошчу. Ён цяпер па Сабастыяну мне сваяком даводзіцца. Я нават рад, што яму помач ідзе.
— То чаго ты бунтуеш?
— Я табе сказаў чаго.
— Нічога ты мне не сказаў.
— Хіба ў цябе вушы чым пазатыканы?
Юлік Барановіч засьмяяўся, зрабіў твар радасным і нявінным, як у дзіцяці, і сказаў:
— А от нябожчык Сымон Скуратовіч заўсёды хадзіў з вушыма пазатыканымі ватаю, а чуў лепш за ўсякага таго, хто з роду вушей нічым не затыкаў. Хэ-хэ.
— А нашто ён ватаю вушы затыкаў?
— Халера яго ведае, дактары нейкую гэта раду давалі... Гадкі быў чалавек, каб яму калом зямля, нікому ніколі дабра не зрабіў. Усё ў сваю кішэню цягнуў. Паскудны чалавек! Хоць пра памёрлага
