падцягваючы хворую нагу, падвалокся пад Тамаша, пачынаючы гаворку:
— Або сіберны холад пачнецца, або мокра стане на дварэ.
Тамаш дзьмухнуў у папяросьнік:
— Адкуль ты ведаеш?
— Нагу ў мяне зноў ламаць пачало.
— Чаму-ж ты яе ня грэеш як-небудзь, а па дварэ валочышся. Каб яна была ў цяпле, дык яна ня так-бы балела.
— Чорт-жа яго ўседзіць у хаце. Жывучы, трэба варушыцца. А работа, сказаць, ня цяжкая, падатковыя квіткі прышоў выправіць.
Белабароды Павал падаўся да Тамаша:
— Чаму гэта ты ў гэтым камітэце нічога ні гэтае. Раз цябе паставілі, дык ты, пакуль цябе ня зьнімуць, трэба каб вёў дзела як мае быць, а ні то што.
— Чаму, а што ты нядобрае ўгледзеў?
— А што-ж, гэта добра?
— Што?
— Чаму гэта Мікіта Базылёў мае права дарэмна мець карысьць ад Паўлічыных агародаў. Калі Паўліха памерла, дык які гэта Мікіта асэсар, што яму спадчына застаецца, бяз дай прычыны?
— А табе мала свайго агароду?
— Мне непатрэбна чужога, але я хачу дайсьці праўды.
— Ну то як-жа патвойму?
— Няхай арэнду плаціць. Невялікую, але плаціць няхай.
— А ты за свой агарод каму арэнду плаціш?
— Ён мой, спрадвеку.
— А гэты цяпер Мікіты Базылёвага.
— Чаму гэта ты распараджэньні гэтакія даеш?
