— Алесь, родненькі, ты паслухай...
— Ну я слухаю... Слухаю я!
Яна раптам затраслася ад моцнага плачу, прыпёршыся плячом да яблыны. Алесь стаяў, узьлёгшы на нізкі плот і глядзеў на яе. Усяго некалькі хвілін цягнулася гэта.
— Алесь.
— Ну?
— Чаго ты такі злосны...
— Нязлосны я.
— Чужы...
— А якім-жа мне быць яшчэ?
Нешта яна як-бы хацела зрабіць ці то сказаць. Памкнулася падыйсьці да Алеся, зьняла з заплаканага твару рукі. Алесь маўкліва і жорстка глядзеў на яе. І яна зноў уздрыганулася ад плачу і, кінуўшы ўсё, пабегла ў двор. Алесь тут доўга не стаяў. Было яму прыкра, нядобра. Вярнуўся агародамі назад, папробаваў узяцца дома за работу, — усё валілася з рук. Тады ён адзеўся чысьцей і пашоў у ячэйку.
Волька пералічвала старыя нейкія, запыленыя паперкі і сшывала іх суравымі ніткамі.
— Нікога няма яшчэ?
— Рана-ж яшчэ.
— Усе прыдуць, ня ведаеш?
— Адкуль-жа я ведаю, мусіць усе... Чаго ты такі?
— Які?
— Нейкі...
Ён сеў насупроць яе і заўважыў: нос у Волькі кароткі і прыгожы, чуць завостраны на канцы; вочы маленькія, рыжыя, твар з дробнымі рысамі. Як сьмяецца або гаворыць — відаць два рады густых зубоў і на перадзе ўверсе аднаго зуба няма — цёмная дзірка.
