— Я пра тваю дачку нічога кепскага не казала.
— А што-ж, я гэта казала?!
— А можа і ты, чэрці цябе ведаюць. Чаго ты прыстала як смала! Я да цябе ня іду, паднімаць у цябе ў хаце гвалт.
— Гадаўка ты, каб ты сваіх унукаў не аглядала.
— Заткні ляпу, я цябе не чапаю...
— Каб цябе сарочка не чапала.
— От зараз як зачаплю... За каўтуны, ды з хаты.
— За каўтуны? Гэта-ж ты каўтунаватая.
— Брэшаш, у мае радні ніколі каўтуна ня было. Гэта-ж пра твайго дзеда людзі гаварылі, што і памёр з каўтуном.
— Каб твае ўнукі, дай божа, абкаўтунелі!
І Вашыновічыха вышла з хаты, моцна бразнуўшы клямкаю. Сабастыяніха нейкі час лаяла Вашыновічыху, пакуль даставала з печы хлеб, а пасьля пашла да суседак скардзіцца.
Пра Алеся гаварылі менш. Можа таму, што Алесь быў мужчына і, апроч таго, не заўважаў ніколі ніякіх гаворак і забываўся на іх. Усе шэсьць дзён да ад'езду каморніка гаворкі гэтыя даводзілі Ганну да сьлёз. І найцяжэйшымі былі тыя хвіліны, калі пасьля ўсіх гэтых гаворак прышоў Алесь і застаў яе дома. Раней два разы ён ня мог усё застаць яе. Цяпер яна была на прыгуменьні, а ён убачыў яе з агародаў. Убачыўшы яго, яна засмуцілася і вострая трывога яе павялічылася.
— Ганна, значыцца ўсё... Скончана.
Ганна маўчала.
— Канец усяму? Чаго-ж ты маўчыш?
— Не папракай мяне так... Нічога ня скончана... Чаго ты на мяне так глядзіш... Алесь... Ты паслухай...
— Ну, што?
