дагледзіць. У яе ня будзе як у іншае ў хаце непарадкаў. Гэта не дзяўчына, а золата. Ні то што я што-небудзь маю проці Вашыновіча ці проці яго дачкі, яны мне аднолькавыя прыяцелі, і Вашыновіч і Барановіч і ня люблю я ў чужыя справы ўмешвацца, або ў чужую гаворку язык утыкаць, але далёка яшчэ той да Барановічавае Ганны. Гэта не абсудак, а праўда. Я не кажу, мае родныя, што Вашыновічава дзяўчына дрэнная ці якая-небудзь няўдалая. Не, нашто гаварыць, нашто выдумляць. І тая — і зробіць усё, і паслушная, і ўмее усё. І ня брыдкая. Але калі паставіць іх поплеч, дык вядома што Ганна... Няма чаго і раўняць.
На гэтым гаворка спынілася, але жонка Барановічавага кума назаўтра прышла сварыцца да Сабастыяніхі:
— Нашто ты гаварыла, што мая дачка нікуды ня варта. Што яна і няўдалая, і дурная... І нічога рабіць ня ўмее, і брыдкая.
— Калі гэта я гаварыла?
— Учора.
— Каму?
— Людзям. Думаеш я нічога ня ведаю?
— Бо і ня ведаеш.
— Ведаю.
— А ты чула, як я гаварыла?
— Чула.
— Каб ты гэтак царкоўны звон чула!
— Каб гэтак і чула... Усе людзі чулі, як ты маю дачку бэсьціла. Што табе мая дачка зрабіла, што ты яе абгаворваеш. Яна табе шкоды якое нарабіла ці што? Або я табе што прыкрае зрабіла?
— Чаго ты вяжашся да мяне?
— Людзі добрыя. Апалосквае чужыя косьці, ды яшчэ чаго вяжашся! Якая ты, ліха табе, сьвятая!
