— Здаецца, гэты кавалак нам адзначылі?
— Гэты. Я на першай тычцы нажом знак зрабіў.
— Некалі вясною авёс пасеем.
— Авёс?
— Ува ўсіх ярына будзе... Хадзем.
— Я застануся.
— Чаго?
— Так.
— Заставайся, калі гэтак хочаш.
Юрка пашоў да кустоў, дзе стаялі і сядзелі на зямлі мужчыны.
— Чаго ты, малы, трэшся тут, — жартаўліва сказаў Тамаш, — зьмерзьнеш.
Юрка чмыхнуў носам і адказаў:
— Мне ня холадна.
— Цяпер спраўляй, сынку, добрую снасьць, набывай каня, ды... — бачыў свой кавалак?
— Бачыў. Я нават на тычцы нажом знак зрабіў.
— Маладзец, сынку.
Юрка сеў на травяную каляіну, поплеч з Тамашом. Тамаш даваў закурыць каморніку. Барановічаў кум зьбіраў і складаў каморніцкія прылады. Скручваючы сталёвую істужку, ён заўважыў:
— Чорт яго ведае, можа яно і лепш будзе цяпер.
Тамаш не сьцярпеў:
— А ты-ж раней охкаў усё, ды бедаваў.
— Не сказаць, каб я і охкаў лішне.
— Ну, то так лямант паднімаў.
— Калі гэта я паднімаў той лямант?!
Каморнік падышоў да Алеся і сказаў:
— Праз дзён чатыры я выяжджаю. Трэба гэтымі днямі нам разьлічыцца з сельсаветам.
Алесь вельмі панура зазначыў:
— Разьлічымся.
