Клемусь пачуў і вышаў у сенцы:
— Я ад Юрася прынясу, — сказаў ён.
— Прынясі, сынку, — падаў голас Тамаш.
Праз дзьве хвіліны Клемусь зьявіўся з скрыпкаю. Тамаш сеў на парозе і дастаў з кішэні вішнёвы папяросьнік. Старац патрумкаў пальцамі, падкруціў струны, прыпёр скрыпку да жывата і даў наотліў смыка па струнах. Заграў нешта падобнае да полькі і граў на дзьвёх струнах адразу. Клемусь сеў каля яго і пачаў пастукваць у тахт нагамі. Утуруючы сабе на дзьвёх струнах, старац засьпяваў:
|
Ды, божа-ж мой вышні, |
І раптам як-бы надакучыла яму гэта. Сьціх, падумаў і пачаў другое:
|
За гарою камяною |
І ўсё ўтураваў сабе на дзьвёх струнах.
— Заграў-бы ты што вясёлае, — папрасіў Клемусь.
— Вясёлае? Можна і вясёлае:
|
З-пад дубовага карэньня |
— Хіба-ж гэта вясёлае?
— А якое-ж табе вясёласьці патрэбна?
— Каб усё ходырам хадзіла.
