Алесь сеў абувацца. Клемусь усё цыкаў у качэргі сьліну. Алесь моўчкі накручваў на ногі анучы і ўсьцягаў боты. Пахла ў хаце гарачымі блінцамі і скваркамі. Ад агню ў пэчы грэла на ўсю хату.
— Гэта сёньня гаспадынька з хлебам? — сказаў старац.
— Але, хлеб сёньня пяку, адказала маці.
Навала смутку па Ганьне душыла Алеся. Падазронасьць і трывога не прападалі. Вечарам думаў ён канчаткова сказаць, каб яна паведаміла бацьку пра вясельле.
— Алесь, давай вып'ем, — зноў падышоў да яго Клемусь.
— Давай, — сказаў Алесь.
— Я прынясу.
— Толькі-раз-два.
— Як бачыш.
Клемусь выскачыў з хаты і праз хвілін пятнаццаць прынёс у кішэні картовых галіфэ пляшку. Маці вынесла ў сенцы блінцоў і скварак, і сама разам з хлопцамі выпіла чарку. Хлопцы выпілі па дзьве вялікія чаркі. Неўзабаве зьявіўся з мокрымі вужышчамі пад пахаю Тамаш і таксама выпіў чарку.
— Люблю скваркі салоныя, — сказаў ён, кусаючы блінец.
— Дзе вы, дзядзька, вужышчы намачылі? — сказаў Клемусь.
— Забылі ўнесьці ўчора ў гумно, начавалі на прыгуменьні, дык ці гэта ад расы якое, ці ад туману.
Раптам дзяк зьявіўся ў сенцах.
— Добры дзень... Сьнедаеце?
— Сьнедаем. Калі ласка.
