пратаптаную дзірку ў лапці. Клемусь быў рад, ня мог захаваць свайго захапленьня. Маці паліла ў печы.
— Давай, Алесь, вып'ем, — сказаў Клемусь.
У Алеся і самога да гэтага быў настрой. Але ён сказаў:
— Вы, сукіны сыны, п'яце і падрываеце аўторытэт.
Клемусь трохі засмуціўся, нават пачырванеў і адказаў:
— Хто табе сказаў?
— Гэта ня важна — хто сказаў.
— Не, ты скажы хто.
— А табе ня ўсе роўна, хто казаў?
— Брахня. Гэта мала калі бывае.
— Вы п'яце і чорт вас ведае, што робіце, п'яныя. Хуліганамі робіцеся, ліха вам... Тамаш гаварыў, калі ты хочаш ведаць! Пляваў, лаяў на чым сьвет стаіць. І праўда. Што гэта за работа, хлопцы! Ты гавары, што гэта было ў вас у тую нядзелю?
— У якую нядзелю?
— Што ты віляеш?
— А-а-а, у тую?
— У тую.
— Нічога ня было. Мы з Петрыкам выпілі, ды з дзяўчатамі дурэлі.
— А чаго Макаркава дзяўчына ўцякла адтуль з плачам?
— А чорт яе ведае.
— Дык от... Ня можна так, браткі. Калі выпіў дзе, дык спаць ідзі, каб цябе тады ня было ня відаць, ня чуваць...
Клемусю надакучыла гэтакая гаворка.
— Гэта сёньня з зямлёю канчаецца?
— Сёньня.
