— Ці няма ў вас кіслае стравы?
|
Каб іхнія душачкі адпачывалі, |
— Гэта што луг быў халодны, ня мог ён бяды сабе нарабіць, ускочыўшы ў яго. А от у Астраўку была штука — дзяўчына лыткі апарыла...
|
І каб таму злыдню памерці, |
Тут ужо Барановічыха перарвала яго песьню:
— Ну і што-ж было з тэй дзяўчынаю?
— Нічога. У бальніцы пакачалася трохі, а пасьля ўсё зажыло... Апарыць, дык апарыла, можна сказаць, ніштавата, да самых цягляў заняло... Ці няма ў вас кіслае стравы?
— Ёсьць.
— Ці ня ўлілі-б мне, калі ласка ваша, сербануць з лыжку якую?
— Пачакай, я зараз увальлю.
— А ці ня пусьцілі-б пераначаваць?
— Начуй.
— Няхай вам пан бог пашле збавеньне, шчасьце і долю, каб вымелі заўсёды тое, чаго самі ад бога найвышшага хочаце... Тут у аднэй хаце мяне прагналі — няма чым, кажа, дарыць, няхай твая торба згарыць. Усялякія людзі ёсьць на сьвеце. Сьвет вялікі, але-ж і людзі на ім! — ня было яшчэ такое галавы, каб пералічыла ўсіх... Што чуваць на сьвеце, людзі добрыя, можа вайна будзе, ня чулі?
— Ня чулі, — адказала Барановічыха, — а хіба вайна маецца быць? Ты па сьвеце ходзіш, то табе лепш і павінна быць вядома.
