Алесь стаяў поплеч з ёю, усьнёршыся локцямі на адчыненае вакно.
— Чаго-ж мне сумаваць.
— А хто цябе ведае... Ты нейкая невясёлая, ці як сказаць...
— Так сказаць, як гаворыць настаўнік Цімашук, — пажартавала яна, сумна ўсьміхнуўшыся.
— Не, ты скажы, чаго ты сумуеш?
— Я сама ня ведаю, ці гэта я сумую, ці гэта так я... Нешта ўсё... Ліха яго ведае... Сама ня ведаю...
— А хто ведае?
— Можа і ніхто ня ведае.
— Скажы, дык от я ведаць буду.
— А нашто табе ведаць.
— Ты што, закахалася ў каго, ці як?
— Ні то што закахалася...
— Ну, а як-жа?
— Так нейк... Нашто ты дапытваешся?
— Ну то я ня буду.
Некалькі хвілін маўчалі. Волька задуменна вадзіла пальцам па ваконнай шалёўцы. Пасьля сказала, ня гледзячы на Алеся:
— А як у цябе справы з Барановічаваю Ганнаю? Ты-ж яшчэ вясною гаварыў, што будзеш жаніцца?
— Я і сам ня ведаю, якія ў мяне з ёю цяпер справы.
— Каханьне прапала?
— Не, яшчэ больш. Вось-жа і бяда ўся ў гэтым.
— Яна кахаць пакінула?
— Нічога ня ведаю. Не магу разабраць, што з ёю робіцца. Са мною, здаецца, такая сама, як і была, толькі часам... як калі...
— Я чула трохі. Гаворкі ходзяць. З каморнікам гуляе яна цяпер вечарамі. Ты яе даўно бачыў?
