цяпер вальнейшаю часінаю да папа, загадзя пагавары з ім, патаргуйся.
Мацьвей маўчаў.
— Скажы, што так і так, няма тут лішне з чаго вельмі даваць, папрасі, каб лішняга ня браў. Каб пабожаму... Ды ён і сам, праўда, ведае, што яму тут лішняе гаварыць. Не павінен і сам дорага браць...
— Не пайду, — панура перарваў Мацьвей Сабастыянаву гаворку.
— Чаму?
— Чорт яго пойдзе.
— Ну, а як-жа будзе?
— Няхай як хоча, так і будзе.
— Ты што гэта, з глузду зьехаў?
— А чорт яго ведае, ці быў яшчэ ў мяне той глузд. Можа тут ня было з чаго і зьяжджаць. Няхай яно, бог дасьць, выгарыць.
— Чаго ты праклінаешся. Нічога гэтым не паможаш.
— А ты мне парай чым памагчы.
— Не гарачыся. Будзь трохі халаднейшым. Халаднейшым будзь, я табе кажу. Будзь халаднейшым. Ідзі дагаварыся з папом. Слухай мяне.
— Ня буду я ні з якім папом дагаварвацца.
— А як-жа? Так?
— Як будзе, так і будзе. Нейк-жа будзе.
— Без папа?
— Няхай сабе і без папа.
— І бяз крыжа? Без царкоўнага звону? Як нехрысьць? Як жывёліна якая? Як не чалавека, не раўнуючы, ліха ведае што?.. Ты рад, што яна памерла? Азіят ты! Ты якога-небудзь пуда жыта ня хочаш на яе ў апошні час патраціць! Гэта-ж ужо апошні раз. Разумееш?.. Апошні раз!
