— Ды пэўна, што Сабастыян гарэлкі ужо не пашкадаваў. Ён рад, што ўнука прычакаў. Мусіць, рад вельмі Сабастыян. Вельмі весела вусы падкручвае — бачыў я яго сягоньня каля крам. Зранку...
Апошнія словы сказаў ён цішэй, сам сабе. І, сказаўшы, пачаў зацягваць сабе пад нос сваю песьню—доўгую, як сумныя дні, бяз слоў, пачатку і канца. Варушыў наском правай нагі і ўсё цягнуў, ні на кога ня гледзячы.
Юрка пакручваўся каля мацеры. Дзьве дзяўчынкі селі каля яе на парозе. Сонца пачынала заходзіць.
— Мама, вы зноў з татам пойдзеце да дзядзькі? — запытаў Юрка.
— Пойдзем
— І я пайду з вамі.
— Чаго-ж ты, сынок, пойдзеш. Там тваіх таварышоў няма. Там усе старыя. Ты от лепш пайдзі да Юзіка ды пагуляй трохі, а пасьля неўзабаве прыходзь ды кладзіся спаць... Кладзіся сёньня ў хаце, бо, мусіць, ноч будзе здаровая.
— Не, я ў адрынцы. Там мне цёпла, у сене.
— У сене цёпла і здаравей, — заўважыў Мікалай, не пакідаючы варушыць ботам. І зноў засьпяваў.
Дзяўчынкі прытуліліся да мацеры.
У хлеве Мацьвей крычаў на каня. Палахліва засакатала на цёмным седале курыца. Мікалай падаў голас:
— От бо чалавек! Крычыць на ўсе жылы, ня можа цішком каня дагледзець. Аж страх. Удзень не шкадуе пугі, а ўвечар крыку... Вельмі-ж гаспадар, а-яй! От бо...
— Ня крычы ты гэтак сіберна, — сказала Мацьвеіха.
