Дзяк вычысьціў вусы і ўстаў.
— Куды-ж вы?
— Каня трэба напаіць ісьці
І пашоў, вясёлы і спрытны.
— Можа і нам пайсьці, — сказала Мацьвеіха, — дагледзець там усяго дома. Вечар на дварэ.
— Хадзем, — сказаў Мацьвей, вылазячы з-за стала.
Госьці пачалі разыходзіцца, каб праз гадзіну сабрацца зноў.
Сонца блізка стаяла да захаду свайго. Сьвятло яго было блёклае і ціхае, як-бы яно нудзілася і сумавала па тых днёх, калі бурнаю радасьцю шырокага лета раскашэльвалася яно ў палёх.
Вуліца была сухая, з пагодлівым тварам.
— Мікалай казаў, што заўтра будзе вецер, — сказаў Юрка, сустракаючы ў варотах бацькоў.
— Як гэта ён пазнаў?
— Паглядзеў на неба дый пазнаў.
Мікалай крываносы сядзеў у дварэ на прызьбе. Мацьвей пашоў упраўляцца каля жывёлы. Мацьвеіха ўправілася хутчэй.
— Зноў, мусіць, пойдзеце да Сабастыяна, — запытаў Мікалай, гледзячы сабе пад ногі.
— Пойдзем яшчэ, — адказала Мацьвеіха, садзячыся на сонечны парог.
— Шмат гасьцей на радзінах?
— Уся радня, і так... суседзі, знаёмыя...
— Мусіць, выпіўкі здорава?!
— Шмат, няхай яна прападзе. Мяне сілком прымусілі выпіць — цяпэр яшчэ ў галаве кружыць, як у дурное.
