Старонка:Збор твораў (Гартны, 1929—1932). Том 4.pdf/92

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Тэлеграма магла адыграць прыкрую ролю з яго ад’ездам. Яна бязьвінна з пятрусёвага боку, аднак наводзіла поліцыю на болыш дбайлівую сочку за Рыгорам. Адно магло суцяшаць, гэта калі-б тэлеграма абмінула поліцыю. Ды пакладацца на выпадковасьць было апасьліва. Аставалася браць узмоцненай консьпірацыяй.

Цэлы даўгі вечар пайшоў у Рыгора з Паўлам на далейшы абгавор ад’езду. Было рэшана скрыць малейшыя адзнакі збораў. Той ці іншы намёк у поліцыі на тэлеграму павінен адцягнуць Рыгораў ад’езд. Памыйка штодня спраўляўся ў Рыгора наконт адносін да яго з боку поліцыі. Рыгор нічога не заўважаў. Ён два разы адбыў прапіску і ні разу ня прыкмеціў, каб да яго ўзмоцнілася поліцэйская ўвага. Гэта апраўдвала дадумы, што тэлеграма выкаўзнула з вачэй станавога.

І як ня горка было Памыйку расставацца з паважаным і любым таварышом, той мусіў хутчэй выпраўляць яго з Смагіна.

Рыгор, як нібыта той, узяў ад Шульца заробленыя грошы пад выглядам высылкі іх мацеры і аплаціў імі праз Лібу кватэру і харчы.

Кароткі тэрмін да моманту ад’езду Рыгор скарыстаў на абгавор закранутага Памыйкам пытаньня пра яго далейшую сувязь з Смагінам.

— Будзь пэвен, — завяраў таварыша Рыгор: — я выпаўню ўсё тое, што ты ад мяне просіш і яшчэ папросіш. Я адчуваю ў сабе вялікую ўдзячнасьць і табе і цэламу шэрагу смагінскіх таварышоў. Мястэчка само па сабе аставіла ва мне найлепшыя ўспаміны…

Памыйка ўважліва выслухаў Рыгорава завярэньне і ўдзячна паціснуў таварышову руку.

— Я прызнаюся табе, Рыгор, — сказаў Памыйка голасам, прасякнутым непадробнай шчырасьцю: — Ты многім памог мне пасталець. Дзякуючы табе, у маім нутру адбыўся круты пералом. Ты стрэў мяне напаўанархістам, нядбайнікам да жыцьця, а пакідаеш, павер, адданага соцыял-дэмократа, якому дорага яго жыцьцё, як сродак для змаганьня за соцыялізм. Я ня выпушчу з свайго ваччу тваіх сьлядоў, пакуль не спаткаемся нанова…

Памыйка ўжо паднімаў Рыгораў куфэрак, каб выносіць яго праз задняе выйсьце на горад і далей на загуменную сьцежку, як зьявіліся Сіман з Лібаю.

— Куды ты раптоўна? — запытаў Сіман.

— Фурманка чакае, — адказаў Памыйка.