— Нябось, вашы інтарэсы вы не адлучаеце, Рыгор, ад разьвіцьця агульных падзей… Вось і зараз Рудольф сваім паведамленьнем пра вайну зусім зьбіў вас з панталыку.
— Чорт яго ведае! Ня хочаш, а жыцьцё прыпірае…
— А што, сазнаяцеся самі!
Рыгор расьсьмяяўся і гэтым заставіў сьмяяцца Лібу.
— Ад жыцьця не схаваешся…
— А намер маеце? Пецярбург не дае вам спакою — я ведаю.
— Зрэдку думаю пра яго…
— Усяго зрэдку і, можа між іншым, скажаце.
Ліба адвярнулася да акна.
— А мне вас шкода, Рыгор, — ціха прызналася яна.
Рыгор то хадзіў, а то спыніўся. І калі зірнуў на Лібу, тая непарушна-спакойліва глядзела ў адну кропку.
Рыгор зноў рушыў хадзіць.
— Я разумею, — сказала Ліба: — перад вамі стаяць складаныя задачы… А мы… што мы? Нам суджана вярцецца ў абмяжованых рамках… І гэта нас застаўляе чапляцца за людзей, якія нам могуць пасобіць у нашай працы… Выехаў Сроль… Ня будзе вас… А, чаго добрага, вынікне вайна… і што тады?..
— А Павал? А Сімен? Ды вы, нарэшце? Мы людзі выпадковыя ў вас…
— Кіньце… Паўла трымалі вы ды Сроль.
— Няпраўда. І адзін, і другі — людзі стойкія і шчыра адданыя справе…
— Магчыма… Але нешта нейкае сьвярдлуе маё нутро, калі я думаю пра ваш ад’езд. Паверыце, Сроль ехаў — менш рупела, а зараз…
Каля дзьвярэй хтосьці прайшоў.
Ліба ўздрыганула і падалася ад акна. У гэту хвіліну пачула бацькаў вокліч:
— Ліба!
— Скора! — адазвалася яна і праказала да Рыгора:
— Выбачайце…
Некалькі лёгкіх крокаў вынесьлі яе з пакою.
Рыгор напружаным узрокам прабег за ёю. Пасьля адвярнуўся і прысеў каля стала.
— Гутарка з Лібаю закалыхала ў ім знаёмае пачуцьцё разлукі. Колькі разоў гэта пачуцьцё хвалявала Рыгора! Якіх думак не выклікала ў яго галаве! Якіх ня ўзьнімала намераў!
