Тады Ліба зарупела запытаць яшчэ пра адно, хвалюючае яе пытаньне, ды Рудольф ізноў перабіў яе:
— Так, вялікія падзеі ідуць нам насустрэчу. Яны становяць перад намі, таварышы, вагромністыя заданьні.
Рудольфа шапка апісала ў паветры няроўны круг, які аддзяляў яе ўласьніка ад кампаніі.
VIII
— Я ЗАЙДУ ДА ВАС. Можна? Толькі на хвілінку.
Рыгор зьдзіўлена паглядзеў на Лібу.
— Чаму вы пытаеце?
На ганку сядзелі яе бацькі — было ясна. Старыя акінулі дачку недаверлівымі ўзрокамі і ў тахт перакіўнуліся галовамі. На іх тварах можна было прачытаць выразнае нездавальненьне паводзінамі дачкі. Заўважаючы гэта, Ліба наперакор бацьком дэмонстрацыйна прайшла па калідоры побач з Рыгорам і схавалася за дзьвярыма яго пакою.
Старыя пачулі Рыгораў сказ:
— Калі ласка! Я вельмі буду задаволены вашым наведваньем.
І сьледам — Лібін.
— Мне здаецца, што я вам надакучваю.
Старыя не маглі спакойліва ўседзець і прайшлі ў хату.
У дзьвярах іх стрэў зычны сьмех, што далятаў з Рыгоравага пакою.
Гутарка, узьнятая сьледам за сьмехам, вялася цішэй і ўжо мінала ўвагу старых.
— Вы, я бачу, моцна зацікавіліся Рудольфавым паведамленьнем? — пытала Ліба.
— Я, прынамсі, адчуваў усё сам.
— Але дагэтуль я ад вас нічога на гэту тэму ня чула…
— Кожны дзень усё больш абвострывае становішча. І да прыезду Рудольфа пра яго можна было казаць многа спакайней…
Ліба крыху памаўчала. Ухмылка, што бегала па яе твары, стулілася ў чуць прыкметных ямках шчок.
— Так, так, Ліба Шлёмаўна, час нечакае…
— Мяне самую азадачыла. Я мелася ехаць у Вільню паступаць на акушэрскія курсы, а зараз…
— Ці-ж гэта зьвязана з сусьветнай політыкай?..
