— Ня бачыў!.. Хоць-бы з ім ня здарылася чаго дрэннага… Можа нам склікаць лятучую нараду?.. Га?
— Зойдам да мяне і абгаворым…
Ліба асталася адна.
— Я павартую вас!
Яны пайшлі да Рыгора.
— Маніфэстацыя прайшла на-славу… — пахваліўся Памыйка: — Забастоўка захапіла ўсе майстэрні; крамы да аднае зачынены. Сьвята — разумееш… як мае быць! Повен рынак людзей… Настрой… Але некаторым дасталося ад стражнікаў. Аднаму нават порткі прастрэлілі… Добра, што ня ў ногу… Толькі, вядома, гэтым ня скончыцца, не… Трэба чакаць вобыскаў і, магчыма, арыштаў… Табе я раджу, Рыгор, пераначаваць ночэй колькі дзе-ні-дзе… Як думаеш? Сролю тое самае… Поліцыя раззлавана, як зьвяр’ё…
Памыйкава данясеньне было прасякнута выразнай трывожнасьцю. Ён нэрвова бегаў па пакоі і аглядаўся на Рыгора.
Рыгор некі час маўчаў, задумаўшыся над словамі таварыша.
— Трэба адшукаць Сроля і парадзіць яму пра асьцярогу… Са мною, магчыма…
— Пашкадуюць? Самаўцеха! Кінь, Рыгор… Мне-та напляваць.
— Чаму так?
— А што я маю згубіць?..
— Волю! Ты, пэўна, яшчэ не перажыў пачуцьця гэтае страты… Ня так лёгка…
— Бадай што…
— Я табе кажу…
Памыйка раптам спыніўся і паглядзеў у акно.
— Добра! Пасьля пра гэта будзем думаць, а зараз я цябе пакіну і пайду шукаць Сроля.
— Яму абавязкова на некі час трэба зьнікнуць ад поліцэйскага вока.
— Рацыя.
Гэта слова было сказана Памыйкам ужо за дзьвярыма Рыгоравага пакою.
Сьпешныя крокі яго пацягнулі за сабою скардлівыя гукі тупату.
Праз незачыненыя дзьверы Рыгор пачуў некалькі сказаў, якімі наляту Памыйка абмяняўся з Лібаю.
