Рыгораву думку абарвалі новых два стрэлы. Ён прасунуў галаву ў акно і паглядзеў на двор. Направа не заўважыў нікога; але толькі павярнуў узрок налева, як перад ім мігнулася двое асоб.
— Страляніна! Як-жа так, што я яшчэ ў хаце! — папікнуў сябе Рыгор і хутка быў гатовы да выйсьця. I толькі ён хапіўся за клямку ў дзьвярах, як пачуў іх націск з калідору.
— Можна, Рыгор Міхасевіч? — адчыніўшы дзьверы, запытала растрывожаная Ліба.
— Прашу вас, Ліба! Хто страляе?..
— Перастрэлка!.. Я знарок прыбегла да вас, каб вы нікуды з хаты…
— Я? Чаму гэта?
— Нядаўна прыбягаў Памыйка і прасіў мяне… Я сьцерагла, каб у хаце ніхто ня стукнуў. Заперла браму…
— Ах, да чаго ўсё гэта? На вуліцы дэмонстрацыя, а я…
Рыгор зноў рвануўся да дзьвярэй, але Ліба перагарадзіла яму дарогу.
— Прашу вас астацца ў хаце… Няўжо вы думаеце, што бяз вас революцыя згіне?.. Я толькі што з майдані. Дэмонстрацыя скончылася і зараз адбываюцца лятучыя маніфэстацыі. Дамонстранты разьбіліся на гурткі, рассыпаліся па вуліцах і маніфэстуюць неорганізавана…
— Але-ж поліцыя страляе?
— Не адна поліцыя, а і нашы…
— I нашы? Таварышы… Усё-ж я не дарую вам, што вы мяне захавалі ад дэмонстрацыі.
— Я выпаўніла просьбу ці дырэктыву ўсяго комітэту.
— Так, так! — нездаволена праказаў Рыгор.
— Можа гэта да лепшага.
Рыгор нічога не адказаў і прыслухаўся… Да іх даняслося яшчэ некалькі аддаленых, прыглушаных стрэлаў. Стрэлы рушылі Рыгора з месца і ён рупліва пару разоў прайшоўся па пакоі. Ліба ўважліва правяла яго пільнымі ўзрокамі і намерылася выйсьці.
— Адну хвілінку. Вы не на вуліцу?
— Выйду. Можа вам?..
— Пачакайце каля хаты мяне. Я цераз хвіліну…
Ліба пакінула Рыгора аднаго. Ён хутка перагарнуў зложаныя на стале паперы і выйшаў з пакою.
