— Ты гэтак трапна папаў да нас, што ўдвойчы цяжка чакаць падобнага зьбегу абставін…
— Не пераацэньвай толькі мае працы…
— Я не ад сябе аднаго, Рыгор. Мы не аднойчы гаварылі пра гэта з шэрагам таварышоў і ўсе аднае думкі, — прызнаваўся Памыйка: — калі-ж ты хочаш ведаць мае да цябе адносіны: — дадаў ён, — то паверыш, я ні з кім дагэтуль так блізка ня сходзіўся, як з табою… У жыцьці людзей бываюць рэдкія выпадкі знаходзіць шчырых прыяцеляў. Іх вельмі мала, Рыгор. Я да цябе быў адзін… і без цябе астануся ў тым-жа стане… Хіба стукне так момант, калі я бязбольна парву з сваім сягоньняшнім жыцьцём… Але для гэтага патрэбны адпаведныя здарэньні… Я не перавялічу, сказаўшы, што ты стрэнеш гэтыя словы ад многіх хлопцаў… Сроль першы…
— Я Сроля ведаю некалькі гадоў.
— Ласьне?.. Я-б хацеў таксама… Ты ня думаеш нас хутка пакідаць?
— Усё залежыць ад абставін… Я прывык да Смагіну, хоць і цягне мяне Пецярбург. Трывожыць думкі і маці, пакінутая аднэй на радзіме… Абяцаў старой на выезьдзе цэлыя горы, а вось каля году ня мог і сухога лісту напісаць… Толькі надоечы сабраўся паведаміць яе і таварыша ў Пецярбурзе…
— Так, дарогі крыжуюцца… І хто ведае, на якім месцы яны зводзяць людзей… Пу, я-б хацеў не расходзіцца з табою.
— Дзякую за таварыскае прызнаньне…
Шчырасьць Рыгоравага пачуцьця перадалася Памыйку ў цёплым паціску рукі.
X
ГЭТА СЯБРОЎСКАЯ ГУТАРКА з Памыйкам узьняла ў Рыгору многа чуласьці і сямейнае прывязьні да новага месца і яго людзей.
Рыгора лісьціла іх увага і пашана да яго. Ён разумеў, адкідваючы ўсякую лісьлівасьць, што кожнаму глухому месцу патрэбны такія людзі, як ён.
Багатыя вопыт і практыка ў рэволюцыйным руху, якія ім набыліся за час жыцьця ў горадзе, дадатна ўзьнімалі яго над узроўнем смагінскіх таварышоў.
