зробіш… Найпякнейшым словам не праб’еш гнілое вастрожнае сьцяны…
— Ня думайце, што вастрожныя сьцены падаюць ад неорганізавана накіраваных да іх удараў… Так, па-мойму… А ўвогуле, я, прыватна, за найплёнейшыя скуткі перамог, якім-бы шляхам тыя не разьвіналіся…
У гэткай адлегласьці зацягнуліся спрэчкі паміж Шульцам ды Рыгорам на адгоне двухгадзіннага кавалку часу.
Але ўгаворная дарада Шульца ўдала разьбівалася аб Рыгоравы ўпартыя доказы за перавагу рашучых мэтодаў у рэволюцыйных выступленьнях. І надыходзячаму першага мая не гразіла апаска прымірэнчага зацямненьня абяцанай урачыстасьці.
— Няўломныя вы людзі, — заключыў Шульц, задумаўшыся над Рыгоравай рашучасьцю.
І яго двухсэнсоўны ўзрок мякка прайшоўся па маўклівым твары Памыйкі.
Было дармо: Рыгоравымі вуснамі гаварыў ня толькі Памыйка, а і ўвесь местачковы комітэт. Можна было ручаць, што і рамесьніцкія колы Смагіна не пайшлі-б зараз па сьлядох Шульца і тых «разумных людзей», чые погляды ён узяўся адстаяць.
Памыйка ўверана запэўняў Рыгора ў праваце яго позыцый і ад шчырага сэрца выказаў яму сваю павагу.
Пасьля гэтай гутаркі Рыгор выглядаў у ваччу Памыйкі загартаваным ваякам і дасканала падгатаваным абаронцам рэволюцыйных прынцыпаў змаганьня. Ён абегла раўняў Рыгора з Шульцавым сынам Рудольфам і выводзіў, што апошняму далёка да першага. У Рудольфа, не зважаючы на яго тэорэтычную падтатоўку, выразна гучэлі бацькаўскія ноты. Дробнаўласьніцкае паходжаньне згладжывала вострыя рубы клясавае просталінейнасьці.
Аднак, і Рыгора, і Рудольфа шліфавалі абставіны буйных рабочых асяродкаў. Свой вопыт, веды і рэволюцыйны стаж набылі яны там.
І ў Памыйкавым нутры, помеж з пашанай да Рыгора, мулялася і пачуцьцё завіды ды хаценьня самому прайсьці падобную школу.
Праводзячы таварыша ад Шульца да кватэры, ён многа разоў парываўся выказваць гэтыя пачуцьці, але іх адпіхала на задні плян жаданьне выліць Рыгору сваё прызнаньне і павагу.
