Яго порсткі ўзрок улавіў прадоўжную літару Г, што ачэльвала радок «Государственная Дума», калі ўвайшоў Анікей.
— Здароў! Ідзем?
— Што за пытаньне!
— Твая разважнасьць не паказвае.
— Я нахаду: адзін міг і, мы-б з табою стрэліся на Малым проспэкце-э…
— Ідзем…
Яны компэнсавалі сваё запазьненьне ўскоранай хадою.
Падасьпеўшы трамвай яшчэ больш паспрыяў компэнсацыі.
Незаўважна Васільлеўскі востраў застаўся пазадзе, і трое гарадавікоў з акалодачным адгараджвалі іх ад білаў Мікалаеўскага мосту.
Перад мостам стаяла нелапая грамадка людзей, якую ўпарта разглядала поліцыя.
— Нашы вунь!
Некалькі чалавек схіліліся да замерзшых вокан вагона.
— Студэнты па адным, па двое з самае раніцы накіроўваюць у горад… — праказаў хтосьці ззаду іх.
Хто азірнуўся на казаўшага — сустрэў у задніх дзьвярах вагона дбайлівае калываньне гарадавіковай галавы.
— Ха-ха-ха! Нядрэмнае вока… А праз Няву…
Разганяючы бег, трамвай вёз у горад ажыўленыя спрэчкі пра Думу. Напоўнены розначыннай публікаю, вагон дапамінаў рухомы мітынг, які ў кожную хвіліну, на любым месцы мог абярнуцца ў ядро дэмонстрацыі. Было відаць па настроі, што большасьць едзе туды, куды і Рыгор з Анікеем.
— Зьбярэцца! — пацешыўся Рыгор, шапнуўшы Анікею над вухам.
Той не пасьпеў пацьвердзіць Рыгоравы думкі, як каля іх пачулася:
— Да Таўрыцкіх?
Зьдзіўленым глядзеў Рыгору ў вочы Камар.
— І вы?
— Я ня дамся на провокацыю! — цьвёрда і голасна адказаў Камар: — Дзіцячае мудрагельства! Вы чыталі ліст Мілюкова? Гэта не кадэцкія хітрыкі, як вам здаецца, а гэта разумная перасьцярога… Зараз зьявіцца ў друку новы ліст сяброў- рабочых з ваенна-прамысловага комітэту… Трэба дачасна апа-
