— Я не хацела атуманьваць тваіх настрояў, хоць нешта моцна наставала на споведзі табе… Пачуцьцё — якога я да апошніх часоў ня ведала…
Вялы, але няўмольны ківок Лібінага пальца, яе прызыўны ўзрок вярнулі Рыгора на нядаўна пакінутае ім месца…
Каля гадзіны ён сядзеў пры Лібе, маўклівым звонку, а расхвалёваным з нутра; перабоямі, то неабдумна, то абгледжанымі думкамі, выходзілі з яго вуснаў адкрытыя, прасочаныя сьвежасьцю навізны, дагэтуль нявыказаныя словы, сказы. Яны дыхалі на Лібу элексірам уцехі, ласкі, салодкіх надзей… завівалі вянком абнесеную ў сярэдзіне руку, і крохка ды ачула прыціскалі пальцы да яе правага боку…
І гэты ценькі ўціск, як даткненьне пчалы да каронкі цьвету, і праглівасьць, нямірглівага ўзроку, апечанага палам нутранога цяпла, і Лібіна водырнае адчуваньне мужняе ўвагі, пераплёт жыцьцёвых пачаткаў, як схрышчэньне тых-жа квятоў у застоенай, непарушнай цішы, акрытай сталёвым змрокам лютаўскай ночы — зьліліся ў зацяжны, сакавіты пацалунак:
— Маці!
— Бацька!
І наадварот.
Сьледам, толькі на хвілін дваццаць, пакой абмыўся яскравым променем электрыкі, а дваццаць першая хвіліна застала абоіх у спакойлівым здроме…
VII
— ТЫ ІДЗЕШ да Таўрычаскага?
Ліба нахаду дапівала застыўшую гарбату.
— Апазьніўся? — запытаў Рыгор, шукаючы гадзіньніка.
— Здаецца, ужо пайшлі, ці то проста так?
— Каторая гадзіна?
— Дзевятая… Усё-ж ты, Рыгор, асьцярожлівей… Навошта, канешна, лезьці жыватугам… Бывай!.. Я сёньні вярнуся раней — не пазьніся…
Ліба ўвішна падышла да ложку, палажыла на Рыгоравай шчацэ пацалунак і пабегла з пакою.
— Гарбата на пліце, — паведаміла яна з-за дзьвярэй.
Рыгор пасьпешна справіўся з туалетам, з гарбатаю і хапіўся за ўчарашнюю вячорку.
