— Вось бачыш! — ткнуў пальцам Пятрусь: — жонка з табою ня згодна.
— Тут гэтай згоды не канечна…
— Так… Чакайце, мужчыны…
Сёмка не даказаў і задуменна адышоў да акна.
Яго вярнула Ліба, падаючы яму руку:
— Бывайце здаровы!.. Я пайшла…
— Куды-к вы?
— На службу…
— І нядзеляй?
— Бачыце…
Рыгор правёў Лібу з пакою і, вярнуўшыся, праказаў да Сёмкі.
— Ты, я бачу, не ў настроі.
— Відаць, — далучыўся Пятрусь.
— Ёсьць вядома, што мой настрой не да вашага… Глядзеце…
Сёмка зноў адвярнуўся да акна і, адвярнуўшыся, гаварыў далей.
— Прывёз дзяцей і старую ды кінуў у калідоры бежанскага комітэту галоднымі. Тут не да настрою… Памажэце, браткі… Рабіць магу і ўмею што хоць, нават найцяжэйшую работу, але складаецца так, што і гэтага нельга: як абітую апуку, кідае мяне жыцьцё па сваіх каўдобах… Памажэце… не грашыма, а працаю, месцам!.. Рыгор!..
— Ты тут з дзецьмі?
— А на каго іх кіну?
— Нават так?
Пятрусь прыўстаў з месца і пільна пачаў углядацца ў Сёмку. Яго таварыш, сапраўды, выклікаў да сябе спагаду.
V
ХУДЫ, ПАЖАЎЦЕЛЫ Сёмкаў твар, яго павялічаная сутуласьць, закаржэлыя, мазолістыя рукі, бедная апранаха — сьведчылі Пятрусю за ніякаватае жыцьцё Сёмкі. Ня бачачы яго доўгі час, Пятрусь быў спакойным пра яго. Ён ведаў тыя ўмовы, у якіх жыў Сёмка ў Сілцох, дагадваўся пра магчымыя ў ім зьмены. Аднак сапраўднасьць выявіла інакшае. Сёмка бязумоўна няшчасны чалавек. Бежанства зблытала яго разьлікі,
