Гэта старонка не была вычытаная
Наўсьцяж мінулых гадоў, як ахапляе памяць, у шэрай, каламутнай далі — роўна-супярэчнае, калючае, а між тым…
Ступенька за ступенькаю — угору ды ўгору!
— Ты ўжо дома?
Ліба незаўважна для Рыгора апынулася ў пакоі.
— Колькі часу?
— Дзесятая гадзіна. Ты спаў?
— Падобна таму.
— Пра што ты кажаш?
Ліба ўперылася ў мужа зьдзіўленым узрокам.
— Ты ўсхвалёваны, Рыгор? Няпрыемнасьці з заводам?..
— Няпрыемнасьці… Як табе сказаць…
— Забастоўка ня скончана?
— Не! Ды ня ў гэтым справа.
— Ну вы-ж траціце час.
— Здохнуць, а прастой заплацяць…
Ліба ня цалкам згаджалася з Рыгорам. Але яна не хацела раздражняць мужа сваім разувер’ем.
Яна таксама была ўпэўнена, што бягучая сытуацыя не пакрыўдзіць забастоўшчыкаў, аднак на хацела даваць свайго аналізу наступнаму.
