XII
ХОЦЬ РЫГОР нічога не адказаў на настойную просьбу Броніся прыйсьці вечарам у комітэт, ўсё-ж ня думаў занядбаць яго просьбу. «Ласьне, што-кольвечы раптоўнае паперашкодзіць гэтаму», рашыў ён, «тады прыдзецца адлажыць».
— Якое бязьлюдзьдзе, аднак! — праказаў ён, выходзячы на вуліу.
І толькі пасьпеў засуцэліць выказаную думку, як пачуў:
— Рыгор Міхасевіч?
Кульгаючы, з палкаю ў левай руцэ, да яго падышла маладая жанчына.
Па азызлым змучаным твары, па жудлівым ўзроку вачэй, па моцна-зьмененай форме постаці ніяк нельга было пазнаць у ёй Рыму.
Рыгор выдаў сваё зьдзіўленьне, якое мінула з запытаньнем Рымы:
— Не пазнаеце?
— Як быццам-бы Рыма, калі ня мыляюся.
— Вось бачыце, чаго дачакалася. Нават знаёмыя не пазнаюць… Вы куды?
— Магу вас правясьці… Ды што гэта з вамі сталася?
— Тут мяне мусіць нагнаць адзін чалавек… Ідзем да Басэйнай… Дрэнна са мною, Рыгор Міхасевіч!
— У чым-жа справа, скажэце?
Рыма глыбока ўздыхнула, працерла хусьцінкаю вочы і паведаміла:
— Я чуць не памерла. Болей васьмі месяцаў ляжала ў лазарэце… І вось мушу з палкаю хадзіць… У ёй цяпер мае нядаўнія мары, надзеі ды жаданьні…
Разнэрваваная, яна выпусьціла з рук палку, якую спрытна Рыгор вярнуў ёй у рукі.
— Мяне ранілі ў Маскве ў часе памятнай сутычкі з поліцыяй на Цьвярскім бульвары… Куля засела ў назе… і на цэлых восем месяцаў прыкавала мяне да ложку… З лазарэту выйшла калекай…
Надрыў у голасе будзіў у Рыгора цёплую спагаду да няшчаснай. Рабілася страшным глядзець у Рымін твар, гэтак моцна зьменены з часу апошняга спатканьня з ёю. З жывое, бойкае, поўнае руху дзяўчыны Рыма зрабілася сумнай, непава-
