— У вашым распараджэньні болей гадзіны.
— На вакзале так цесна… Дык вы кажаце, што хутка будзеце ў Пецярбурзе?
— Мяркую.
— Заяжджайце, прашу вас… Вы, наогул, якісьці стаў нялюдны. Столькі пражылі ў Менску, а ня ведаю, ці былі ў нас тры разы.
— Заняты, Ліба Шлёмаўна… Ды і вы таксама… Любіце ўпікаць, а прыдзі — ласьне засьпееш вас?
— Рыгор заўсёды дома… Ды я ў апошні час…
— Затое ў мяне якраз па вушы работы… Паверце, ледзьве вырваўся і зараз…
— Яшчэ-б, каб не правясьці нават.
— Вось то-таж… Кінуў, бачыце, а правясьці…
— Сто-ай! — перабіў іх гучны вокліч гарадавіка.
Рамізьнік крута абарваў язду.
Прывакзальным пляцам ад усходаў вакзалу ішла рота салдат.
Тоўсты, мурлаты фэльдфэбэль напружаным узрокам адмерваў ровень бакавога шэрагу.
— Аць-два! Ле-авай, ле-а-ва-ай! Ннапра-ва!
З яго басістага голасу раптам выплыў тонкі, салаўіны голас запявалы.
Рамізьнік рушыў да пад’езду пад стройны выбух харавога салдацкага сьпеву.
— Надаела да ачамеры!
Памыйка хапіў Лібу за руку.
— Не нэрвуйцеся.
— Навошта гэты фальш! Няўжо яны думаюць, што ім ўдасца абмануць салдат вымушанымі песьнямі.
— Бачыце…
— Проша!
Рамізьнік паваротам галавы даў знаць, што прыехалі.
Памыйка памог Лібе зьлезьці, і яны прайшлі ў бітком набіты вакзал.
— Рыгор замучыцца здаючы багаж, — занепакоілася Ліба. — Пачакайце яго, Павал, а я пайду да касы.
Яе непакой быў лішнім. Ня мінула і дваццамі хвілін, як Рыгор з Памыйкам замянілі яе ў чарзе за білетамі.
