Адышоўшыся на некалькі сажняў, яму зарупіла яшчэ раз аглядзецца на вакзал.
Наталя стаяла на ўсходах і глядзела ўсьлед яму. Рыгор памахаў ёй шапкай, і пайшоў ужо не на службу, а ў сталовую.
Паводзіны Наталі пакінулі ў яго нутры няпрыемны адбітак. Мэрам-бы нешта запала ў сэрца і ня было жаднае рады яго адтуль выціснуць. Брала зьдзіўленьне — што сталася з чалавекам, якога ён добра ведаў з інакшага зусім боку. Няўжо ў Наталі над таварыскім пачуцьцём узялі верх пачуцьці жаночыя. Ці яны ў тэй-жа меры, у якой зараз выявіліся Рыгору, валодалі ёю і раней, але былі ўдала замаскаваны паказной рэволюцыйнасьцю? А мо’ падобная зьмена істотна для кожнай жанчыны, тады?..
— Вы ўжо заказалі?
Перад Рыгорам стаяла Сіманава жонка. Рыгор прыўстаў і прывітаўся з ёю. Прывітаўся і заўважыў Злацін сумны настрой.
— Прынясеце па сваім выбары.
— Давяраеце?
Натужная ўхмылка не пасавала да нявыразнага ўзроку вачэй.
Рыгор паглядзеў усьлед, калі Злата пайшла да кухні, і пачаў чытаць ліст ад Анікея. За чытаньнем ён не заўважыў, як Злата апынулася зноў каля яго.
— Ешце, каб не астыла.
— Дзякую… Што чуваць? Нешта Сімана сягоньня ня відаць…
Злата недаверна аглядзелася па харчоўні і цішком паведаміла:
— Сіман учора арыштаваны.
— Што вы кажаце?!
— Са сходкі ўзялі, — яшчэ таемней выказала Злата.
Праз нейкі час, падаўшы Рыгору другое, яна пужліва паскардзілася.
— Было добра, а цяпер стала яшчэ лепш…
Рыгор нехаця даеў абед. Вестка пра Сімана адняла апэтыт. Ды ня толькі гэта. Злата перабіла яго бадзёры настрой, які пачаў складацца пры чытаньні Анікеевага лісту.
— Яшчэ ня лепш! — падаў ён.
