— Так, спачуваю тваёй думцы… Анікей нават прасіў мяне, каб я цябе ўгаварыла пераехаць. Там ты патрэбны зараз. Разгортваецца вялікая справа… Заводы заварушыліся… Заблішчэлі чырвоныя зарніцы… Пуцілаўскі перажыў ужо дзьве забастоўкі. Трэба ехаць… І я паеду… Бывай!
— А да мяне?
— Не магу, Рыгор!
— Крыўдзіш, Наталя!
— Мы абое пакрыўджаны.
— Я не хачу верыць, каб ты была здатна да капрысаў.
— Ня гэта… Бывай!
Рыгор падышоў да Наталі і ўзяў яе за руку. Накіраваны ў яе твар Рыгораў узрок апальваў яе вочы — яны панікалі. Тая роўнавага Наталі, з якою яна прыйшла да Рыгора, зьмянілася балючай нэрвовасьцю.
— Я спазьнюся на цягнік.
Наталя павярнула да дзьвярэй. Рыгор апранаў шынэль, калі яна стукнула дзьвярыма.
— Я цябе, Наталя, не разумею, аднак, — з лёгкім упікам праказаў ён, нагнаўшы Наталю на вуліцы.
— Паверыш, не магу заставацца на заўтра. Мне абавязкова трэба заўтра да вечара быць у Харкаве.
— Я адчуваю, нібы са мною гаворыць другая Наталя…
— Магчыма… Але і Рыгор таксама мала падобны да таго, якога я ведала…
— Ты мыляешся…
— Магчыма… Ну, і ты няверна судзіш…
Праз адрыўныя, сухаватыя пераказы іх гутарка паступова сышла да нічым нявытлумачаных спрэчак.
Каля вакзала, куды Рыгор правёў Наталю, у яе не хапіла цярпеньня і на гэта. Яна маўчала, ні моргам вока не рэагуючы на рэдкія, зноў павернутыя на таварыскі цёплы тон Рыгоравы сказы.
Рыгору заставалася зволіць Наталю ад свае надазойлівасьці, і ён працёг ёй руку, папярэдне прылажыўшы да казырка.
Наталя нехаця разьвіталася з ім і ўскорыла хаду па ўступах усходаў.
— Напішы з Харкава, чакацьму! — гукнуў Рыгор і, недачакаўшыся адказу, павярнуў назад.
