Памыйка раптам пасур’ёзьнеў і зусім інакшым тонам праказаў:
— Мае навіны зусім няцікавыя.
— Гэта чаму?.. Кажэце, ну…
— Казаць?.. Так, не схаваешся… Памятаеш, Рыгор, старшага тэхніка Бросьню?
Рыгор настаражыўся:
— А што?
— Дык вось, брат, гэты прахвост застрэліў Рудольфа Шульца… Сярод белага дня, ведаеш, пры людзях… Перш штурхануў яго за нешта, а калі той замахнуўся на яго кулаком, Бросьня р-раз-з і… бывай здароў…
— Рудольф?!… Бросьня?!
Зьбялеўшы, як мел, Рыгораў твар выказваў яго сібернае абурэньне, перамешанае з востраю трывогаю.
— Адкуль ты праведаў гэта?! Ці праўда таму?..
Яго напружаны ўзрок разьліваў агонь кіпучае злосьці.
— Толькі вось атрымаў ліст ад Провава… Не пасьпеў, ведаеш, зайсьці ў пакой, як мне яго падалі… Прачытаў… і на табе… Выпіў шклянку кавы і да цябе…
— Рудольф Шульц!! Братка ты мой!
І Сіман, і Ліба аслупянела глядзелі Паўлу ў вочы.
Рыгор пусьціўся тупаць па пакоі.
Яго важкія, цьвёрдыя крокі гучэлі па ўсёй кватэры.
— Бедны Рудольф!!
— Які слаўны таварыш!
— Гэткі харошы чалавек!
За гэтымі словамі запанавала важкая цішыня, у якой чуўся выразны процэс кондэнсацыі вострае злосьці да забойцы.
У згустках гэтае злосьці формавалася суровае адамшчэньне.
Яго напорнасьць падняла Рыгораву руку ўгару і затрасла выпрастаным пальцам перад цёмным акном.
II
ВЕСТКА ПРА ЗАБОЙСТВА Рудольфа Шульца хутка падмацавалася пісьмом Сёмкі. Сёмка падрабязна апісваў Рыгору кароткую, але жудасную гісторыю бросьневае расправы з Рудольфам.
