стрых упікаў за недагледжанае патуханьне сваіх ранейшых настрояў. Але, побач з гэтым, гутарка з Рыгорам, ахапіўшы шырокае кола бягучых зьяў і будучых заданьняў, дала яму набой для ўсхваляваньня і аброк да аднаўленьня ранейшай актыўнасьці.
— Так, — завяраў Пятрусь перад адходам, — я пераеду ў Пецярбург. Мяне цягне туды ня менш твайго… Толькі…
— Вось гэтае толькі і не дазваляе табе пакінуць Масквы.
— Дык парадзь мне, Рыгор, што рабіць…
— Якая тут рада… Чакай яшчэ нейкі час…
— Няўжо ім у галаве за мною сачыць? Вось быў-жа я надосчы ў Пецярбурзе і праз пяць дзён — ніякага знаку сочкі…
— Завяраць, браце, цяжка…
— А так-бы паехаў перш я, а сьледам выцягнуў-бы і вас. У мяне там наклёўваецца некалькі добрых месц… Разумееш, за гэты час пасьпеў зарэкомэндаваць сябе перад кіраўніцтвам установы, а частыя командыроўкі далі магчымасьць знайсьці добрае знаёмства… Вы паехалі-б, Ліба Шлёмаўна?
— Яшчэ з якою-б ахвотай! Як была ў Пецярбурзе — цягнула куды індзей… А пажыла ў Менску — моцна хочацца назад у Пецярбург… Усё-ж Менск — провінцыя… Ехалі-б вы хутчэй, Пятрусь… А то мне Рыгора не ўгаварыць.
— Што-а?
Рыгор зрабіў фальшыва-сур’ёзную міну і ўзрокам Мэфістофэля паглядзеў на Лібу.
— Не згаджаецца…
— Ты не чакацьмеш, як я прыкажу складвацца, — пажартаваў Рыгор.
— Паду-у-мма-еш! Адкуль ты набраўся гэтае сьмеласьці?..
Ліба Шлёмаўна прэтэндуе на матрыархат…
— Згодзімся, што да гэтага яшчэ далёка, але…
— Але не бяз дыктатарскіх ухілаў…
Яны весела засьмяяліся.
Адбітак гэтага сьмеху Пятрусь вынес на сваім твары з Рыгоравага пакою.
— Да спатканьня ў Пецярбурзе, — пажадаў ён Лібе, якая правяла яго з кватэры.
