— Калі ласка, вось і ліст ад Провава.
Рыгор падаў Стукалку конвэрт.
— Дзякую. Напэўна, сумавалі там у глушы? Праўда, затое спакайней. Сядайце, прашу вас…
Стукалка хутка прачытаў ліст, скамячыў яго і адправіў у кішэню.
— Мне пра вас Памыйка многае расказваў. Добра… Я вельмі рад, што мне давядзецца з вамі працаваць… Нябось, Яўген Віктаравіч слаўны чалавек? Мы з ім сябры здаўнаго… Та-ак… Дык скажэце, ці хацелі-б вы па грашовай частцы, ці па адміністрацыйнай?
— Глядзеце, дзе лепш, — пасьмяяўся Рыгор.
— У нас, аднака, нядрэнна… Я думаю, нейкі час папрацуеце ў агульнай канцылярыі, а там пераменім…
Да Стукалкі падышло некалькі службоўцаў з паперамі.
— Па нядзелі прыходзьце на службу… Я вельмі рад… — сказаў ён, устаючы з крэсла.
Рыгор разьвітаўся і накіраваўся да дзьвярэй.
Ён яшчэ ня выйшаў з сталоў, як яму перагарадзіў дарогу знаёмы яму кароценькі чалавек з бежанскага комітэту.
— І вы тут?
— Як бачыце. А якім-то чынам вы сюды папалі?
Кароценькі чалавек рэзва затросься ўсёю постацьцю, засьмяяўся і адказаў:
— А ўсё з-за комітэцкіх спраў. Патрошку пашыраемся. Вось днямі я даведаўся з прыватных крыніц, што маюць асыгнаваць на бежанскую справу вялікія сумы. Я і прыехаў у Менск, каб тут наладзіць сумесную заяву… Вы, часамі, не наведвалі Менскага комітэту?
— Бачыце, я толькі ўчора пераехаў у Менск. Дагэтуль працаваў за Менскам.
— Вы добра зрабілі, што перабраліся ў Менск, — праказаў кароценькі чалавек.
— Як вам сказаць… Пакуль яшчэ я не нагледзеў нічога гэткага, што-б казала за гэта… Мне чамусьці думаецца, што лепшае прыдзе з Пецярбургу…
— Зразумела…
Кароценькі чалавек на момант задумаўся, пасьля іншым тонам паведаміў:
