Тая рухава ўвіхалася ля стала, гатовячы Рыгору сьнеданьне. Белы абрус прыдаваў пакою ціхую, інтымную ўрачыстасьць, якая, аднак, не адпавядала спакойліва-настарожанаму настрою маладзіцы.
— Шкада мне вас, Рыгор Міхасевіч, — стрэла яна свайго кватаранта.
— Нічога не зрабіць!
— То-ж ведама, але… Хаця-ж не ўспамінайце блага… А калі, часамі, здарыцца быць у нашых месцах, тады сьмела, ня стукаючы ў дзьверы, да нас… Ды калі яно здарыцца?.. Адагнаная хвалямі трэска рэдка варочаецца да берага… Ці ня праўда, мо’?.. Прашу вас, Рыгор Міхасевіч, пад’ядайце. Да Менску наўрад ці давядзецца закусіць… Пеце малако — такі-та-ж вы яго гэтак любіце… Шкада мне вас… Зжылася, ведаеце, за гэту пару… А вы ў Менску, сапраўды, надоўга спыніцеся?
— Калі добра ісьціме…
— Ды з гэткім чалавекам, як вы, хто можа сварыцца?..
— Ёсьць розныя людзі…
— То вядомая рэч… Вось, папрашу вас, Рыгор Міхасевіч, можа трапункам напаткаеце ў Менску…
Гаспадыня нэрвова затрапятала рукамі і сама сябе папракнула:
— І маю-ж, аднак, я розум… Цьфу!..
Калі Рыгор падняўся з-за стала, каб падзякаваць і заплаціць гаспадыні, тая падала яму белы невялічкі клумачак, гасьцінна праказаўшы:
— Вазьмеце, калі ласка, гэта вам на дарогу.
Яе ўвага кранула Рыгора і ён ня мог адмовіцца.
Шчыры поціск гаспадынінай рукі быў аддзякаю за гэта.
Аддзяка пацягнула далейшую ўслужлівасьць маладзіцы: загрукацеўшыя пад падваконьню калёсы ўзьюшылі яе і пагналі ў Рыгораў пакой за яго рэчамі.
Каля пяці хвілін ішла тузаніна між гаспадыняй і Рыгорам, і ўсё-ж Рыгор ня мог нічога зрабіць, каб паперашкодзіць маладзіцы вынесьці яго куфэрак.
— Навошта гэта, сапраўды, — пераказваў ён яшчэ каля падводы.
Аднак яго словы ня мелі жаднага ўплыву на ўслужлівую гаспадыню. Тым болей яна на іх не зважала, калі пачула спа-
