«Няўжо ды ты мой муж?.. Не бяры ў сур’ёз…
«Прыяжджай, каб не абрасьці мохам.
Цалую — Ліба»…
Рыгор аддаўся ўмільнасьці… Асалода пацалунку…
Ліба!
Лі-ыба-а — ты?
Нячутна адчыненыя дзьверы прапусьцілі ў Рыгораў пакой гаспадыніну ўзлахмачаную галаву.
Асьцярожлівае запытаньне, аднак, было гулкім у затоенай цішы, і Рыгор зьбянтэжана павярнуўся да дзьвярэй.
— Гэта вы?
— Выбачайце, вы не чакалі?
— Вам я патрэбен?
— Можа будзеце піць гарбату?
Іышым тонам:
— А ці-ж ужо пара?
— Дзесятая на сходзе… А калі хочаце, я прынясу малака.
— Калі можна — сырадою.
— Пэўна-ж…
Гаспадыня зьнікла. Але Рыгор не пасьпеў вярнуцца да перабітае думкі, як яна зноў стаяла перад ім. Падаючы пітнік з малаком, маладзіца з адбіткам трывожнасьці ў голасе праказала:
— А немцы ўжо каля Баранавіч… Аканом вярнуўся з мястэчка і казаў… Вільня таксама забрана… Што-а гэта толькі будзе-э, Рыгор Міхасевіч? Глядзеце, што праз які тыдзень і Менск апыніцца ў іх… І калі, крый чаго, прыдзецца ўцякаць, я сама ня ведаю, як тады быць… Ці-ж хто спадзяваўся гэтага?
— Ня думаю, каб да таго дайшло.
— І мне здаецца, — ласьне ўжо здарыцца нешта надзвычайнае… Усё-ж такі ад Баранавіч да Менску болей сотні вёрст, а ад Менску да нас… Няўжо-такі…
— Сьпеце сьмела…
Рыгор засьмяяўся, і гэта гаспадыню ў момант перанастроіла. Яна падбегла да стала і пільна агледзела паложаныя на ім лісты.
— А сястра ня піша?..
— Якраз піша ды кланяецца вам…
— Ласьне? — палісьцілася маладзіца.
