ён пачынаў непакоіцца. Ад гэткага прыткага чынушы можна было чакаць усяго.
— А вы і не абедалі нават? — запыніла Рыгора гаспадыня, калі ён увайшоў на дзядзінец. — Мабыць праводзілі сястру да самага Менску?
Яе пераліўчаты завабны рогат аддаўся рэхам па-загуменьнем двара і расьсеяў агіднае ўражаньне ад Бросьні.
Маладзіца была далёка ад тужлівага настрою. Адсутнасьць гаспадара, які, згодна яе прызнаньню, быў забраны ў армію, ніколькі яе ня суміла. Вяртлявая і вясёлая, яна або ўмела таіць цяжар адзіноцтва, або зусім была яму чужою.
— А пакуль вы езьдзілі, ваш знаёмы пасьпеў нашчэнт расквасіць нагу. Бедны, ледзьве прыйшоў з атраду.
Яна спагадліва паківала галавою.
— Пайдзеце наведайце яго — ён адзін, жонка пабегла ў мястэчка за ёдам… Не шанцуе… Ну, а вы-ж сястры хаця пакланіліся ад мяне?
— Абавязкова. Дзякавала вам за гасьціннасьць, — адказаў Рыгор і павярнуў, каб ісьці да Сёмкі.
— Чакайце-ж, — хапіла яго маладзіца за руку, — перш паабедайце-э, а тады-і ўжо пойдзеце да таварыша… Можа-ж не памрэ за гэты час. Ці-ж можна галоднаму да вечара?..
Маладзіца зьняла з плеч серп і, не выпускаючы Рыгоравы рукі, павяла яго на кватэру.
