Кіраўнік гасьцінна, як ніколі да гэтага, глядзеў на Рыгора, працягваючы яму руку.
— Са станцыі?..
— А мне вось трэба было…
Яны прайшлі ў габінэт кіраўніка работ.
Проваў запрасіў Рыгора сесьці…
— Я хачу вас паслаць у ўпраўленьне начальніка работ… У мяне якраз просяць чалавека, якому адпавядацьмеце вы… Згодны?..
Рыгор не чакаў пачутага ад кіраўніка і ня ведаў, што яму адказаць.
— А можа вам лепш у нас, тады я з вялікай прыемнасьцю пакіну вас пры атрадзе. Я ўжо падгатовіў вам падвышэньне… Думайце!
— Так, я згодзен на вашу пропозыцыю паехаць… А калі гэта трэба?
— Бліжэйшымі днямі… Па-мойму, вам трэба гэта выкарыстаць… Бо што вам можа даць атрад? Вось хутка мы пераяжджаем на новае месца… Надыходзіць восень, дажджы…
— Яўген Віктаравіч! Я ўсяго буду прасіць вас, каб вы не разьлічылі майго бежанца… Вы яго выратавалі прыняўшы ў атрад…
— Ці-ж гэта можа адбіцца на вашым рашэньні?
— Як-бы вам сказаць…
У габінэт увайшла высокага росту маладзіца. Не зьвяртаючы ўвагі на Рыгора, яна падышла да кіраўніка і штосьці шэптам яму паведаміла. Той згодліва кіўнуў галавою і адвярнуўся да Рыгора.
— Значыць вы згодны на маю пропозьцыю?
— А ўжо-ж, дзякую.
— Тады я данясу ўпраўленьню…
Кіраўнік працягнуў Рыгору руку і хапіўся за пачку папер.
Рыгор выйшаў з габінэту, пільна раздумваючы над пачутаю нечаканасьцю.
Пропозыцыя кіраўніка работ, яго цёплая ўхмылка ў час гутаркі, спачувальная ўвага да Рыгора і дзівіла апошняга і азадачвала. Рыгор зусім не разьлічваў на гэта. Паслуга кіраўніка па сутнасьці была варта таго, каб яе выкарыстаць, але дачаснасьць яе хавала пад сабою ўсё іншае, што было зьвязана з яго плянамі.
