Абое нейкі час памаўчалі.
Ліба разуважліва кінула ў рэчку пару лісткоў малачайніку. Лёгкія кружкі чуць прыметна заварушылі срабрыстую поверхню вады. Блудлівыя мошкі апалі на скінутыя для іх масткі.
— Ведаеце, Рыгор…
Напружаная ўвага зрабіла яго спакойней вады.
— Вам ня цікава?
Рыгорава галава шчыльна падблізілася да Лібінай.
— Прашу вас, Ліба!
— Кіньма на вы… Мы не настолькі чужы з… каб астуджаць наша сяброўства.
— Ты праўду кажаш…
Наступная хвіліна запоўнілася зацяжным пацалункам…
— Ты прыедзеш у Менск?
— Буду прасіцца… Мне, наогул, тут сумна аднаму…
— Аднаму?..
— Бачыш… я зжыўся быў з Паўлам… А Сёмка?.. Сёмка… Не, Сёмка быў-бы…
Рыгор адчуваў надышоўшую цяжасьць гутарыць. Язык прыліпаў да гартані і толькі вочы напружана глядзелі ў заваражыўшы яго Лібін твар.
Белая, стройная рука сястры перабірала пальцамі космы яго ўскудлучаных валасоў. З-пад шэрага плацьця даходзілі зачасьціўшыя стукі Лібінага сэрца.
— Калі-ж цябе спатыкаць на менскім вакзале, Рыгор?
Сетка ценю ад разрослае купаю ліпы пакрыла русую галаву Рыгора.
— Я дам знаць.
— Дасі? Ня хлусіш?
Рыгоравы губы кранулі выпуку чырвонае шчакі дзяўчыны.
Іх адняў гулкі стук конскіх капытоў па мосьце.
То вяртаўся ў двор ўпраўляючы.
Яны адвярнуліся к дарозе.
— Пан?
— Упраўляючы. Пана вайна затрымала ў Варшаве.
Ліба агідна сплюнула, а Рыгор расьсьмяяўся.
— Можна было-б апраўдаць вайну, каб ды толькі яна скончыла з панамі…
— Люблю цябе, Ліба, за твае думкі…
