— Пажадаю вам весела правесьці час!
Усьмешка Лібы была адказам Сёмку.
— Шкада мне яго! — праказаў Рыгор, калі яны адышліся на гоні ад дзядзінцу: — Слаўны чалавек і мусіць пакутваць. Яшчэ добра, што ўдалося ўстраміць яго на працу ў атрадзе, а то-б…
— Вы сапраўды накіроўваеце ў мястэчка?
— А вам-бы хацелася?
Ліба адмоўна кіўнула рукою.
— Як лёгка дыхаць! Давайце завернем направа… Што за дзіўны абраз!
Перад імі расьцілаўся шырокі абшар поплаву. Маладая атава пералівалася ў ваччу руцянаю зеленьню. Жаўцеючае збожжа прагна лавіла ўзьнятымі каласамі сонечнае праменьне. Прысады і пералескі, што праразалі ровень палёў, карункавалі іх багатыя ўбёры.
На небе блудзілі рэшткі нядаўных хмар, адыходзячы да чорных граніц небасхілу. Прамытае паветра пахла сьпелаю яр’ю і соладам гвазьдзік.
Непарушнасьць вады ў рэчцы сьведчыла пра надышоўшую ўрачыстасьць другое паловы дня.
Рыгор з Лібаю бязмоўна ішлі між дваровага саду ў бок нявысокіх кустоў пры рэчцы. За імі нёсься нясьціханы стук калёс з захаванага ўзгрудкам гасьцінцу.
— Жывучы ў горадзе нельга сабе ўявіць вось гэтага хараства… Няпраўда мо’, Рыгор?
Пруткая рука яго прыгартала да сябе стройны стан Лібы.
— Праўда.
— Я ўспамінаю Смагін і вечар, калі мы вярталіся з мітынгу… Мне так хацелася, Рыгор, гутарыць з вамі, але вы здаваліся мне… недаступным.
Ён паглядзеў у Лібіны вочы.
Дзяўчынін узрок гарэў маладою прагаю ласкі.
— Сядзем вось на гэтым грудку…
Рыгор разаслаў жукетку.
— Калі ласка!
Лібіна касынка зьехала на шыю і чорны букет валос разбэрсаўся па яе плячох.
— Сядайце тут… Бацькі ня ўбачаць…
— Так, у мяне ўжо некаму глядзець…
