Тут-жа яна павярнулася да дзьвярэй у бакоўку, расчыніла іх і дадала:
— Во-а! Калі вы прагоніце ад сябе — у яе распараджэньні Паўлаў пакоік.
Ліба папрасіла выбачэньня.
— Я вельмі рада вас мець сваім госьцем. Хоць тыдзень жывеце ў нас… Я так Рыгора паважаю, што мне яго знаёмыя…
Стукнулі дзьверы і ў хату ўвайшоў Сёмка. Угледзеўшы Рыгора з Лібаю, ён моўчкі і нерашуча спыніўся каля парога.
— Да мяне? — запытала яго гаспадыня.
— Няхай будзе да ўсіх, — знайшоўся ён. — Я думаў пазычыць у вас… ды жонка сама зойдзе…
— Вось гэта той, хто прывёз мне вестку пра сьмерць мацеры. Мой таварыш Сёмка… Быў у мястэчку?
— Паленаваўся цягнуцца, — адказаў ён і паглядзеў на Рыгора. — Заседзеўся на месцы і нібыта той… Усё яшчэ адпачываю ад дарогі.
— А дарога даўгая!
— Каб хаця ды на гэтым скончылася! А чаго добрага, праз які тыдзень-другі зноў зьбірай манаткі і айда-а… Тады яшчэ новы клопат: замест каня — давядзецца на сябе несьці тое, што ёсьць…
— Ды ці ліха ім! Няўжо-такі немцам ня будзе супынку, — разважала гаспадыня.
Калі ўсе ўчацьвярых пакінулі памяшканьне, на дзядзінцы іх стрэла Волька.
— Пашлі дурнога, а за ім другога, — прывітала яна Сёмку.
— Што ты злуешся — жалезца згубіла?
Волька раптам супакоілася — узрок Лібы разагнаў яе сярдзітасьць.
— Вось пазнайцеся лепш з сястрою, — запрапанаваў Рыгор.
— Волька зрабіла крок наперад і працягнула Лібе каравую руку:
— Твой госьць? — абярнулася яна да Рыгора.
— Як бачыш…
Гаспадыня вярнулася ў хату, а яны ўсе разам прайшлі дзядзінцам да выезду з двара.
— Вы ў мястэчка? — запытаў Сёмка, павяртаючы назад.
— Дзе там! Хаця-б да рэкі, — адказаў Рыгор.
