Цесная парабкоўская хата дзівіла Лібу сваім доглядам і прытулкам.
На стале ляжала белая сурвэта; ложак, што стаяў у другім кутку, ня ўступаў бялізною прасьцірадла і брыжастымі навалачкамі на высокім стопе падушак. Чыстыя ўслоны суседзілі з трыма чорнымі венскімі крэсламі. У мыцельніку туліўся невялічкі буфэт, чаму на ўслоне ня відаць было ніводнае пасудзіны. Тры невялікіх акенцы былі ўстаўлены рознымі вазонамі. Між ложак вялі дзьверы ў пакоік, што займаў Павал.
Рыгорава малюпаткая каморка мела войсьце з яшчэ меншых сенечак.
— Заяжджалі ў мястэчка? — пацікавілася гаспадыня, падаючы абед.
— Не!
— Чаму-ж такі? А то-ж нядаўначка прайшло столькі салдат!
— Мы стрэліся з імі пры выезьдзе з Вакзальнае вуліцы.
— Якія харошыя мужчыны! Стройныя, маладыя і — на вайну! Няўжо ім хочацца ісьці?.. Як вы кажаце, сястрыца?
Ліба мякка ўхмыльнулася гаспадыніным словам.
— Хто вайну любіць!..
— Ой, не кажэце, — перамяніла голас гаспадыня: — вось няхай вам скажа наш упраўляючы. Яму вайна — масьленіца. Праз вайну ён стаў панам. А што вунь вычварае ў Менску сын упраўляючага! Уся справа дастаўкі войску сала і круп знаходзіцца ў яго руках. Вы ня ведалі?
Яна паглядзела на Рыгора.
— Так, вайна для паноў і фабрыкантаў — масьленіца…
— Дазвольце падзякаваць за абед… Але ў мяне яшчэ да вас маленькая просьба…
— Прашу вас!.. То-то і ёсьць, што нашаму брату разбурэньне, то пану — нажыва…
— Мая знаёмая ня мае дзе пераначаваць — ёй толькі заўтра можна выехаць.
Палажыўшы на грудзях рукі, закасаныя за локаць, у чорных пісагах, з высока падаткнутаю спадніцаю, гаспадыня гасьцінна сьмяялася, упарта гледзячы на Лібу.
— У сене, хіба? Ха-ха-ха!..
