— Некалі нудзець… было дагэтуль, а далей… Шкада, што Павал выехаў… Я блізка з ім зжыўся, люблю яго, як таварыша і чалавека…
— Вы добра адносіцеся да таварышоў, Рыгор. У кожным вы бачыце чалавека — гэта ваша дадатнасьць… Можа яна так прыцягае і мяне да вас…
Лібін сказ павярнуў да яе спакойна сядзеўшага Рыгора.
— Ня верыце? — усьміхнулася Ліба.
На хмарным небе вызначылася мясьцінка сіняга лазурку.
Украдчывае праменьне правяло яскравымі касьнікамі ўпапярок дарожкі, якою яны ехалі.
І гэтыя сонечныя касьнікі дапаміналі сабою белую скацяртку, засланую на ўрачыстай бяседзе.
IX
МАЛАДАЯ ГАСПАДЫНЯ, у якой Рыгор кватараваў і харчаваўся, адчыняла дзьверы, калі фурман спыніў коні.
— Бач, як добра — ухітрыліся абмяняць Паўла на прыгожую паненку!
— А што-ж, хацелі-б, каб дарма зьезьдзіў на станцыю, блізкі сьвет?
Маладзіца залілася рэзвым здаровым сьмехам.
На іх глядзела чарада дваровых, якія тутака сядзелі на бярвеньнях, занятыя гутаркамі.
Некалькі пузатых, замурзаных малых, з хлебам ды ападкамі яблык у руках, падбеглі да воза. Яны пужліва паглядзелі на Рыгоравы блішчастыя эполеты і гузікі ды сарамліва адварочваліся ад узрокаў Лібы.
— Можна коні распрагаць? — запытаў фурман, калі Рыгор паказаў Лібе на адчыненыя гаспадыняй дзьверы.
— Мне яны больш не патрэбны.
Малыя спрытна пачапляліся на воз, тулячыся ад фурманавай увагі.
— У вас можа хопіць абеду для нас дваіх?
— Ды ўжо-ж… буду шукаць… Ці-ж можна сястру пакінуць галоднаю!
— Вы не маракуйце, што нарабіў вам клопату.
— Дайце рады — падумаеш, клопат! Ня ўразьце, барышні!
