Аэроплян над Ступкамі!
Рыгоравы думкі нясуцца ў сіняе неба.
VII
ТО БЫЎ ДЗЕНЬ, якіх здараецца мала. Здавалася схожы з іншымі — і ўсё-ж далёка інакшы. Дзень, якага ня хочацца канчаць, за кожную хвіліну каторага трымаешся, як за ратунак.
Празрысты, поўны незьясьнёнага хараства.
У зялёным, раскошным полі гудзела нясьціханая музыка жыцьця, росквіту.
Сонца, як зрэдку — малочным кругам у сінім небе.
Пералівы чысьцюткага паветра — ядранага, смалістага, працятага салодкім водырам вытрыманага мёду.
Заварожаная нярухомасьць, цяплыня, як у пярыне.
Атрад на адпачынку.
А восьмай гадзіне на дваровым дзядзінцу прайграў гарманік. Вясёлыя мэлёдыі пацягнуліся срэбранымі пацяркамі ў бок мястэчка.
3 рэзвай гутаркаю, пад закрасаю сьпеву — пяцёра маладых наікіравалі да станцыі. Іншыя тупалі па дзядзінцы, аглядаючы будынкі, сад, усё тое, што сотні разоў бачылі, прыгледзеліся, але што ў дзень адпачынку, у гэты прыгожы дзень — інакшае і цікавейшае.
Упраўляючаму падалі пару стаенных — ён едзе да Ступак, бярэ з сабою аканома. Дваравыя з рабочых і парабкоў — пехам, але таксама ў мястэчка.
— А ты, Рыгор, ня думаеш? — пастукаў Павал.
— Чаму-б не пайсьці крыху пазьней?
— А зараз?
— Што там зранку рабіць?
— Тое, што і пазьней. Газэту сьвежую прачытаеш.
— Не астыне…
На гасьцінцы, куды глядзеў Рыгор, грукалі падводы. Наглядалася назвычайнае ажыўленьне. Хтосьці зваў каго ці лаяўся — густое, мяккае, як вата, паветра скрадала выразнасьць гукаў.
Рыгора цягнула ў поле, да гасьцінцу, да леса, у якім ён бываў пры абавязках, але ня бачыў вольным.
Можа ўдваіх, калі-б Павал захацеў? Пазваць?
